Ўжо сьвечка пагасла, ўжо ноч за вакном...
Ў пасьцелі мне душна, ня сьпіцца...
О сон! Ты самкні мае вочы скарэй,
Мо мілы сягоньня прысьніцца!
Гадзіны ідуць, я ў пасьцелі ляжу,
I сон не змыкае мне вочы,
А месяц праз вокны лье сьвет залаты,
Малюнкамі сьцены залочэ...
Устану с пасьцелі, вакно атчыню, –
Мо вецер, што ў полі гуляе,
Мне скажэ, што робіць мой мілы цяпер, –
Мяне як даўней ці кахае?...
У небе спакойна так зоркі дрыжаць,
А ветрык лісточкам шапочэ;
Запеў салавей звонкай трэльлю сваей, –
Заплачэ, то зноў зарагочэ...
I ветрык, і зоркі, і месяца сьвет,
I звонкая трэль салаўіна,
Здаецца, што гэта гукае ўсё мне:
– «Цябе ён кахае, дзяўчына»...
А ночка халодпа: ўжо чую, як мне
Дрыжаньне пабегла па целі;
Іду ўжо, лажуся у цёплай маей
I мягкай і белай пасьцелі...
· · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · ·
Заснула дзяўчына, а месяца сьвет
На вочы і вусны лажыцца.
Праз сон штось сьмяецца дзяўчынка мая;
Відаць, што ўжо мілы ей сьніцца.
|
|
